Een Piaggio lijkt me geweldig. Ik zie het al voor me, hier in de straat waar ik woon. Bij elk huis een Piaggio in verschillende kleuren en uitvoeringen. De mannen, met pensioen, stappen halverwege de ochtend in het voertuig, niet voordat ze wat gereedschap, bouwmateriaal of anderszins in de laadbak hebben gekieperd. Ze rijden met een bedaard gangetje de straat uit op weg naar een afspraak, winkel of verpozing. Bij De Vier Gebroeders in Wehl parkeer ik mijn Piaggio, met in de laadbaak voor de vorm een paar weidepalen, loop naar binnen en bestel bij Leo een verse bak koffie. Ik bel mijn vrouw dat het lekker opschiet en ga naar buiten om met Rob een siciliaanse schaakpartij op te zetten. Aan het eind van de middag krijg ik kriebels in de buik en reserveer bij Ellens eethuisje een tafel voor vier. Ik bel Ria om te zeggen dat we om half zeven worden verwacht. Ik weet dat we dan met de auto gaan, want Ria wil niet in een Piaggio. Logisch toch?
