Het valt wel eens tegen en het valt het meest tegen als je dacht dat het wel mee zou vallen.
Zo, na deze filosofische opening, confronteer ik je met de harde werkelijkheid: de meeste mensen kunnen niet iets maken dat ze al niet eerder hebben gedaan. Maandenlang heb ik medewerkers van de sociale werkvoorziening, de crème de la crème, geleid naar het moment waarop ze zelf onderwerpen voor de website mochten bedenken en opschrijven. En op het moment suprême, zitten ze met open ogen en mond naar het beeldscherm te staren. De eindeloze woordendiarree is verstomd. Kortom, apathie alom. Het enige dat ze kunnen is iets mompelen over een misverstand.
Ze wisten alles wat ze moesten weten om het te kunnen: het verhaal, de doelgroep, tone of voice, de structuur, noem maar op. En wat komt er uit? Nada.
Grappig genoeg tooit het bedrijf zich met naam Hamelandwèrkt. Werkt dus in dit geval mooi niet dus.
Ik moet er wel bij zeggen dat het de schuld van trainer, van mij dus is. Ik heb de situatie helemaal fout ingeschat. Ik had eigenlijk moeten weten dat wat ik van de Hamelanders vroeg, te hoog gegrepen was. Ieder zijn vak en begeleiders van sociale medewerkers zijn geen contentmanagers van een website. Better next time.
Des weldadiger is het dat ik me sinds kort onder de Twitteraars heb begeven. Enige malen per dag laat ik mijn beeldscherm overstromen met korte frasen die medetwitteraars schijnbaar moeiteloos en misschien ook zinlools naar elkaar tweeten. Menigmaal wordt ik verrast door prachtige staaltjes taal, fraaie binnendoortjes, bondige mededelingen en creatieve onderwoordenbrengingen. Wat een genot.
