Goeroes

Als redelijke nieuwkomer in het digitale online verkeer valt het mij op dat het metier wordt overheerst door goeroes. Het gros van de twitteraars en bloggers en linkedinners zijn A. zeer schrijfvaardig en schrijfwillend en zijn B. professioneel actief als adviseur, trainer of producent op het gebied van soicial media.
Hier is niets mis mee.
Wat je als deelnemer dan wel moet doen is de ernst van onze digitale verslaving te relativeren. Het is mooi dat het er is, soms levert het wat op, maar het is zeker geen eerste levensbehoefte. De wereld draait ook zonder Twitter of een eigen viermaal per dag up to daten blog.
Onze goeroes vertekenen onze kijk op de wereld. Zij preken de vooruitgang van de tweet en het heil van de blog. Zij wijden ons in in de geheimen van het juiste profiel en de toekomstbeloften van de digitaal. Wees er op beducht je mee te laten slepen in de waan virtuele wereld. Pak in plaats daarvan eens lekker biertje met de buurman of geef je partner een ongekend lange knuffel.

Rondwegen! En rap een beetje

Sinds tientallen jaren wordt er gesteggeld over de rondwegen van Doetinchem. Janis Joplin zong nog toen het onderwerp volop in discussie was. De notabelen aan de randen van Doetinchem hebben verkeersverbeteringen altijd met succes tegengehouden.
Het gevolg is een dramatische situatie. Tienduizenden doorgaande auto's wurmen zich elke dag door het centrum van Doetinchem. Dit is milieuverontreinigend en slecht voor de gezondheid en het welzijn van Doetinchemmers.
Een voorbeeld: naast de prachtige bioscoop wordt een nieuwe schouwburg gebouwd. Er tegenover gaan culturele instellingen het oude postkantoor betrekken met daarnaast het cultureel centrum de Gruitpoort. In het midden zou een prachtig cultureel plein aangelegd kunnen worden, zij het dat daar nu elke dag meer dan 40.000 auto's rijden. Dat kan dus niet.
Het is mooi geweest. Die die rondwegen moeten er komen. Allebei, en snel een beetje!

Dat valt tegen

Het valt wel eens tegen en het valt het meest tegen als je dacht dat het wel mee zou vallen.
Zo, na deze filosofische opening, confronteer ik je met de harde werkelijkheid: de meeste mensen kunnen niet iets maken dat ze al niet eerder hebben gedaan. Maandenlang heb ik medewerkers van de sociale werkvoorziening, de crème de la crème, geleid naar het moment waarop ze zelf onderwerpen voor de website mochten bedenken en opschrijven. En op het moment suprême, zitten ze met open ogen en mond naar het beeldscherm te staren. De eindeloze woordendiarree is verstomd. Kortom, apathie alom. Het enige dat ze kunnen is iets mompelen over een misverstand.
Ze wisten alles wat ze moesten weten om het te kunnen: het verhaal, de doelgroep, tone of voice, de structuur, noem maar op. En wat komt er uit? Nada.
Grappig genoeg tooit het bedrijf zich met naam Hamelandwèrkt. Werkt dus in dit geval mooi niet dus.
Ik moet er wel bij zeggen dat het de schuld van trainer, van mij dus is. Ik heb de situatie helemaal fout ingeschat. Ik had eigenlijk moeten weten dat wat ik van de Hamelanders vroeg, te hoog gegrepen was. Ieder zijn vak en begeleiders van sociale medewerkers zijn geen contentmanagers van een website. Better next time.
Des weldadiger is het dat ik me sinds kort onder de Twitteraars heb begeven. Enige malen per dag laat ik mijn beeldscherm overstromen met korte frasen die medetwitteraars schijnbaar moeiteloos en misschien ook zinlools naar elkaar tweeten. Menigmaal wordt ik verrast door prachtige staaltjes taal, fraaie binnendoortjes, bondige mededelingen en creatieve onderwoordenbrengingen. Wat een genot.